We stappen geen bus in. We hebben geen zakjes snoep en pakjes drinken in onze rugzakken. We worden niet uitgezwaaid. Maar we gaan wel op schoolreisje. Ik bedoel, werkreis. Vanuit alle hoeken van het land en zelfs België, reist een vol Stilteam ieder afzonderlijk naar...
Ik zit op een grote stoel met voor mij een televisiescherm dat een blik op de weg geeft. Auto’s scheuren voorbij en worden door de politie achtervolgd. Om mij heen is het stil. Geen woonkamer is zo druk als hier en toch is het stil....
Er was eens een schapenherder die net over de grens van België woont. Hij woont in een prachtig monumentaal huis, waarbij alles verbouwt mag worden, behalve de voorgevel. Stiekem fantaseert hij erover om het hele huis tot iets geks om te bouwen en de voorgevel...
Houd je meer van de lichte stilte van een kabbelend beekje, of heb je liever de donkere stilte van een woeste zee? Ervaar je stilte liever alleen, of gaat er iemand met je mee? Sta je stil? Beweeg je? Ben je liever thuis of uit?...
Het feest is voorbij. Het zuiden van het land weer stil, de mensen nuchter. Restjes glitter en confetti sieren de straten. Als bewijs dat er toch echt carnaval is geweest. De straten voelen stiller de dagen na carnaval. Alsof een stad met een kater uitbrakt...
De stilte viel in mij. In mijn ogen, in mijn neus, in mijn adem en denken. Mijn lichaam raakte stil, werd loodzwaar en leek te vallen. Een oneindige val in de leegte van de stilte. En als je leven zo plots stil valt is het vreemd...
Het is druk in het stiltelab. Alle stoelen zijn bezet en alle kopjes in gebruik. Er wordt koffie gedronken en thee geschonken, terwijl koffielepeltjes tegen het porselein tikken. Er wordt gepraat over het geluid van stilte. Ik moet denken aan Utrecht Centraal in de nacht...
In een kringloopwinkel gaan Lieke en ik opzoek naar een bureaulampje voor op het bureau in het Stiltelab dat we tijdens mijn vorige bezoek aan het Stiltelab op de zolder van het klooster hadden gevonden. Ik word gelijk overweldigd door al het servies en kastjes...
Ik klauter over rotsen terwijl de wind in mijn oren suist. Het is een drukkend gevoel, alsof iemand kommetjes maakt rond mijn oren. Alsof het geluid in de kommetjes blijft suizen en mijn oren afgesloten zijn van de wereld. Het is een vreemd soort stilte...
Nog geen week later sta ik opnieuw voor de hoge bakstenen muur. Dit keer om het klooster werkelijk te betreden en om dan ook eindelijk de ruimte van het stiltelab te bewonderen. Een vriendelijke vrouw wenkt mij en Lieke naar binnen en vertelt glimlachend dat...