De laatste letter van het alfabet

22 dec De laatste letter van het alfabet

door Saskia de Haas

Het afgelopen jaar is de mens expert geworden op het gebied van verwachtingen bijstellen. Ik denk zelfs dat er in onze hoofden iets is veranderd. Mijn hersenen zijn ongevraagd flexibel geworden, tegelijkertijd een stukje pessimistischer, maar door de veerkracht toch ook hoopvol.
We werkten tot vorige week met mondkapjes en op flinke afstand van elkaar vanuit de kleedkamers van Theater Heerlen aan onze grande finalevoorstelling STIL.de toekomst, die tijdens de wintereditie van Cultura Nova in première zou gaan. We spraken bewoners uit de flats aan weerszijden van het Burgemeester van Grunsvenplein over afgelopen jaar, over verwachtingen, dromen en over hun toekomst.
Na de versies a t/m y uitgedacht te hebben, besloten we verder te gaan met versie Z. We maakten een voorstelling voor één persoon, buiten. Dit kon altijd doorgaan, dachten we, welke maatregelen er ook werden getroffen. Dat de cijfers weer zo snel omhoog zouden schieten, hadden we niet verwacht.
Met pijn in ons hart keken en luisterden we maandag de veertiende vanuit de artiestenfoyer naar Mark Rutte die ons vanuit zijn torentje toesprak. De finalevoorstelling van het vierjarig project STIL. kon niet doorgaan.
Eerder die dag, toen het nieuws al bekend werd gemaakt, begonnen we opnieuw. Z is dan misschien de laatste letter van het alfabet, maar het is niet het einde der mogelijkheden – zoals generatie Z hopelijk ook niet de laatste generatie zal zijn. Na de Z volgt iets nieuws, is er een nieuw begin.
Ondanks dat veel mensen met tassen vol kerstcadeaus en wc-papier (ja, echt!) het plein voor het theater passeerden, kwam het leven die dag weer tot stilstand.
Een familiekoor, waar al een afspraak mee gepland stond, kwam nog voor de persconferentie langs om in de voormalige schuilkelder onder het plein, de parkeergarage, te zingen. Ik was er niet bij, maar de opnames klonken ontroerend mooi. Het deed me denken aan het orkest van de Titanic, dat door bleef spelen terwijl het schip zonk.
De letters STIL. schitterden die avond, en nog steeds, aan de overkant van het plein.
Met al het materiaal dat we hadden verzameld zijn we in een paar dagen opnieuw gaan maken.
Het is dan wel niet de grande finale die we hadden gehoopt, maar misschien is juist deze stilte wel een grotere finale dan we ooit hadden kunnen bedenken.