En toen stond de mens ineens genoodzaakt stil

En toen stond de mens ineens genoodzaakt stil

door Saskia de Haas

Er zijn strandbedjes zonder badgasten, vliegtuigen zonder reizigers, stadions zonder joelende supporters. Er zijn lege tafeltjes en stoeltjes in klaslokalen over de hele wereld. Er zijn zwembaden waar niet wordt gezwommen, glijbanen waar niet van wordt gegleden en kantoren waar niet wordt gewerkt. Er zijn straten, stations, pleinen, attractieparken en gebouwen waar geen mens meer komt. De mens staat stil. Over de hele wereld staat de mens stil.

De afgelopen jaren is de vraag naar stilte gegroeid. Stilte is een populair product geworden. Mensen betalen gerust zo’n vijfhonderd euro voor een stilteweekend. Nu staan we met de hele wereld noodgedwongen stil, maar dit is niet de stilte die men zoekt. De reden van deze stilstand is verschrikkelijk. Het maakt de stilte akelig, onheilspellend en ongekend.
Toch geloof ik dat ook deze stilte iets kan geven. Ik moet denken aan het Japanse teken Ma. Met Ma wordt vaak de tussenruimte bedoeld, als een interval tussen ruimte en tijd. Zoals het wit tussen twee woorden. Precies daar, in de Ma, dienen inzichten, mogelijkheden en ideeën zich aan. Er kan iets nieuws ontstaan.

Voorlopig blijven de meeste mensen genoodzaakt thuis. In mijn omgeving zie ik mensen zoeken naar nieuwe hobby’s, zoals aquarellen, liedjes schrijven en gitaar spelen. Er ontstaan honderden nieuwe initiatieven op een dag. Theatergezelschappen maken online theater, mensen sturen kaartjes naar onbekenden, restaurants brengen maaltijden persoonlijk langs de deur. Er gebeuren mooie dingen in tijden van deze crisis. Zelfs dolfijnen spelen weer vrolijk in de havens van Italië.

Maar ik denk ook dat we juist nu deze akelige stilte toe moeten laten. Niet om in onszelf te keren, maar vooral om uiteindelijk met een andere blik naar buiten, naar de wereld te kunnen kijken. Met nieuwe inzichten en ideeën.

Geen reactie's

Geef een reactie