De Duinmens

08 jul De Duinmens

door Saskia de Haas

Ik ken veel stadsmensen, cultuurmensen, wat natuurmensen, enkele plattelandsmensen, een paar zeemensen, een boerderijmens, wat dorpsmensen, kermismensen en een aantal vinex-mensen.

Maar wie zijn de duinmensen?
Bestaat de duinmens wel?

Ik vond een blog online. Mensen uit DUIN vertellen op de blog over hun leven daar. Ze schrijven over het zand en het strandgevoel, over de gemoedelijkheid onderling, over de vrijheid, de ruimte en over het vakantiegevoel dat ze elke dag ervaren.

Elke dag een vakantiegevoel. Dat klinkt heerlijk. Dat je elke dag met een nieuwe blik, met de blik van een buitenstaander, vol verwondering naar je omgeving kunt kijken. Genietend en ontspannen nippend aan een cocktail. (Ik vond cocktails wel een beetje bij het beeld van vakantie horen.)

Het was een hete zomerse dag in juni. Lieke en ik waren in Duin voor onze tweede residentie. De warmte paste bij het decor van duinen en strand. Het vakantiegevoel bekroop ook mij toen we al zwetend door de duinen struinden. We waren opzoek naar verhalen. Waar we bij voorgaande projecten naarstig opzoek moesten naar mensen, zochten mensen dit keer vooraf al contact met ons op. De Duinmens lijkt behoefte te hebben aan contact.

Vooraf verwachtte ik dat in een artificiële wijk, achter de façade van perfectie, vele gebreken verscholen zouden liggen achter hoge schuttingen. Maar de tuinen hier zijn open en schuttingen verboden. De wijk voelt helemaal niet artificieel. Misschien komt dat omdat alle natuur in Nederland kunstmatig is en ik niet beter weet.
Op onze eerste avond zaten we met onze blote voeten in het zand bij Duinbewoonster Su in de tuin. We keken uit op de duinen. Spelende kinderen trokken over het duinpad voorbij in zwempak en zwembroek. We hebben daar de zon onder zien gaan. Ze liet een gouden gloed achter op de zandkleurige huizen. We hebben prachtige gesprekken gehad over het leven en haar nieuwe begin in Duin.

In drie dagen tijd hebben we veel bewoners ontmoet en gesproken. We hebben het gehad over de modelwoningen, over de beruchte buurtapp, over de behoefte aan sociale voorzieningen, over grote omslagen in het leven en over opnieuw beginnen. Alle bewoners zijn hier nieuw komen wonen. Allemaal zijn ze een avontuur aangegaan. Allemaal zijn ze opnieuw begonnen.
Behalve meneer van der Ham. Hij is de eigenaar van het nu nog gesloten Strandpaviljoen ’t Muiderzand. Hij is de allereerste bewoner van Duin, al heette het toen nog geen Duin. Hij heeft ons uren verteld over zijn leven daar. Hij heeft zijn strandtent al sinds 1976. Hij woont in het huis ernaast. Dit jaar is meneer van der Ham vijfenzeventig geworden. Hij vindt dat een mooie leeftijd om te stoppen met het strandpaviljoen. Ook hij zal een nieuwe weg in slaan en opnieuw beginnen. Maar waarschijnlijk buiten Duin.

Als de Duinmens zou bestaan, dan zou hij in de modelwoning wonen, samen met zijn modelgezin. Maar de Duinmens bestaat niet, daar zijn we al achter. Er wonen hier verschillende mensen, met ieder zijn eigen verhaal, achtergrond en zijn nieuwe begin hier.