15 jan Museum of Stillness
In de trein naar Heerlen word ik omringd door mensen met oordopjes in hun oren. Ze hebben hun blik naar beneden gericht. Ze zitten allemaal een beetje voorover gebogen en ademen heel luid. Ik vraag me af of ik ook zo luid adem als ik mijn eigen ademhaling niet kan horen. Een man voor mij neemt zijn telefoon op en praat heel hard over iets oninteressants, zoals een mail dat verstuurd moet worden. De geur van koffie passeert. Achter mij gaat een jonge vrouw zitten. Ze heeft hele zware parfum op. Het brand in mijn neus. Ik word er een beetje misselijk van en twijfel of ik ergens anders wil zitten. Op dat moment neemt er een jongen naast mij plaats. Ik zit ingesloten. Hij pakt een croissant verpakt in kraakverpakking uit zijn jaszak en scheurt de croissant eruit. De verpakking maakt veel lawaai. Het is koud in de trein. Het is altijd te koud in de trein. Of te warm. Ondertussen wiebelt de trein heen en weer.
Eenmaal in Heerlen krijg ik een miniblikje Sisi met een nieuwe spannende smaak in mijn handen gedrukt. Om te proeven. Van het station naar Schunck schreeuwen etalages om mijn aandacht. Ik ben er gevoelig voor. Ik laat me gemakkelijk verleiden om te kijken, en ik kijk graag. Ik koop nooit iets, en ik weet mezelf er ook van te weerhouden de winkel in te gaan – al kost dat soms best veel moeite. Er dreunt muziek uit de winkels. Verschillende soorten muziek.
Als ik de klapdeuren van Schunck door ben, voelt het al een beetje alsof ik een andere wereld betreed. Voor de trap naar de kelder staat met grote gekrulde letters op de vloer Museum of Stillness geschreven. Ik loop naar beneden en open de deur van het museum. Het is donker, maar er klinkt al wel geluid. De vier blinde performers spelen met muziekinstrumenten. Ze wachten op Eric, de choreograaf.
Het Museum of Stillness voelt als een andere wereld. Ook als het museum nog niet open is hangt hier een enorme stilte. Ik word hier onder-prikkelt. Alsof alles hier gedempt wordt. Alsof prikkels minder scherp binnen komen. Misschien komt dat omdat we onder de grond zitten. Of door het lage plafond. Of door de aanwezigheid van de blinde performers.
Welkom bij het Museum of Stillness.
Over 5 minuten zal het museum zijn deuren openen.
Om het museum of Stillness volledig in u op te kunnen nemen is het gebruik van alles wat uw zintuigen of andermans zintuigen kan overprikkelen ten strengste verboden. Daarom wordt u vriendelijk verzocht uw jas, tas, telefoon en tijd achter te laten in de daarvoor bestemde kluisjes.
In het museum dient u aanwijzingen op te volgen.
Het is te allen tijde verboden te praten.
Let op!
Het Museum of Stillness bevat een geheel donkere ruimte.
In het theater, of in musea zie ik regelmatig mensen om mij heen foto’s maken met hun telefoon. Ook al wordt er nadrukkelijk gezegd dat het verboden is om foto’s te maken. Het leidt mij altijd enorm af. Als ik een beeldscherm zie, worden mijn ogen er gelijk door aangetrokken. Het is ook helemaal niet nodig om altijd alles maar vast te leggen in beeld. Een moment omvat zoveel meer dan een beeld.
Elke dag tijdens Cultura Nova Festival opent het Museum of Stillness een uur lang zijn deuren. Om klokslag 19 uur mag de eerste groep het museum betreden. De andere twee groepen volgen binnen vijf minuten.
Er staan drie boxen in de museumruimte. Twee kleinere en een grotere. Het publiek mag de boxen nog niet betreden. Ze mogen nog niks betreden. Mensen dwalen door de ruimte, zoals men ook door musea dwaalt. Ze lopen, ze kijken rond, staan soms even stil. Na vijf minuten openen Lieke en ik de twee kleinere boxen. De ene box is geheel roze en warm van binnen. De andere box is geel, zacht en aaibaar. We noemen deze box Pino. De roze box noemen we broodrooster.
Er klinkt een stem via de audio.
“Groep 1 mag naar punt O.
Herhaling
Groep 1 mag naar punt O.”
In een uur tijd gaan de toeschouwers langs drie ruimtes en drie verschillende performances. Ze luisteren en kijken hoe Livia aan haar muurschildering werkt. Ze horen haar kwast in de verf dippen en over de muur strijken. Haar verhaal over stilte klinkt via de koptelefoon. In een andere ruimte staan ze in het donker, in het echte donker waar geen verschil meer is tussen ogen open en ogen dicht. Ze luisteren naar een dans. Ze voelen vlaagjes wind ontstaan door de dans langs hun huid strijken. In weer een andere ruimte kijken de toeschouwers naar een performance tussen Bart en de blinde Leroy, waarbij je je kan afvragen wie nou wie de wereld toont.
Als het museum nog dicht is worden mijn zintuigen gedempt, maar als het museum open is worden mijn zintuigen juist aangescherpt. Ik moet me eraan overgeven, maar als ik dat doe, ervaar ik zoveel meer.
No Comments