29 mei De rode BMW
De zon schijnt fel en de wind waait kalm door de auto als we vanuit Sittard naar Wittem rijden. Lieke laat nummers horen die bij haar mooie herinneringen doen oproepen. Ze vraagt me welke nummers ik als kind in de auto altijd hoorde. Ik zeg dat ik het niet meer weet. Niet omdat ik het niet weet, maar omdat ik de nummers niet met automuziek associeer. Het liefst zeg ik dat we altijd The Doors luisterden, of The Stranglers, die ik wel met autorijden associeer. Ik wil mooie nummers noemen die tot de verbeelding spreken. Niet dat we naar Marco Borsato luisterden en ik de hele weg boos achterin zat omdat ik Marco Borsato stom vond. Of als we even geen Marco Borsato luisterden, de musicalscd’s uit de kast werden gehaald. Mijn echte automuziekherinneringen spelen zich dan ook helemaal niet af in de Nissan waarmee we elk jaar naar Frankrijk reden. Mijn eerste automuziekherinnering speelt zich af op de achterbank in de auto van een vriendinnetje van de basisschool. Met haar broertjes zaten we op de achterbank richting Drenthe. Haar vader, een grote man met een flinke gezinsauto gleed met zijn wagen over de snelweg terwijl Michael Jackson door de speakers dreunde. Bij het nummer ‘Earth’ gingen de ramen open, werd het volumeknopje voluit gedraaid en zongen we met z’n allen mee. Dit was de eerste keer dat automuziek mij ontroerde. Het gaf me het ultieme gevoel van vrijheid, en juist dat gevoel hoort voor mij nu bij automuziek.
Als we in Wittem aankomen gaan we opzoek naar een rode BMW. Er is nog geen rode BMW, maar wel een danser, Joost Vrouenraets, die vandaag voor het eerst naar STIL.het lab is afgereisd om te repeteren met de rode BMW. ‘Repeteren met een BMW?’, vraag u zich af. ‘Een danser die gaat repeteren met een auto?’. Dat klopt. Een danser die gaat repeteren met een auto. Maar omdat de auto er nog niet is, besluiten we eerst in het lab alles door te spreken totdat Maartje van de productie het lab betreedt met het goede nieuws dat de auto is gearriveerd.
We pakken onze spullen en verplaatsen ons naar de grote parkeerplaats van Klooster Wittem. Joost springt als een echte danser gelijk op de auto. Omdat het kan. Hij draait over het dak van de auto, glijdt via de voorruit naar beneden en springt weer op de motorkap terwijl op de achtergrond Big Bamboo van The Merriemen klinkt. Joost rolt over de motorkap, van de motorkap en springt uiteindelijk over de auto om vervolgens stilletjes op de achterbank te zitten met zijn gezicht tegen de ramen gedrukt. Er worden beelden gemaakt. Ontroerende beelden met kleine bewegingen. Hij achter het stuur, op de achterbank, op de passagiersstoel, in de kofferbak. Het is grappig, haast slapstick soms. Het is ontroerend, soms zelfs tragisch. Hij ademt en de auto ademt mee. En zo af en toe zie ik mensen op de achtergrond die stil blijven staan om te kijken, met de wenkbrauwen opgetrokken. Zoiets zie je ook niet elke dag, een danser op een auto.
Saskia de Haas
No Comments