03 mei Stilte maakt tongen los !

Door: Geert van der Leest

Het was winter, of beter gezegd, eigenlijk was het aan het einde van de carnavalsvakantie, ergens eind Februari 2015. Ik was met 3 van mijn dochters op vakantie. Voor mij en voor hen is dat een hoogtepunt in het jaar want ik woon en werk al enkele jaren in een land ver weg van Nederland en wij zien elkaar daarom live maar 2 x per jaar.
Ondanks onze drukke agenda’s lukt het ons toch om enkele dagen schoon te vegen en tijd voor elkaar vrij te maken. De wil om te verbinden is gelukkig nog steeds sterker dan de verplichtingen van de dagelijkse beslommeringen.

Ik wilde natuurlijk wel iets met hen ondernemen dat hen aanspreekt (kids in de leeftijd van 16-22 jaar), dus 3 dagen Snowworld in Landgraaf is dan een aardige keuze met een vakantiehuisje daar in de buurt. Maar pappa wil ook graag nog wat cultuur snuiven en weet van een klooster in Wittem. Niet zomaar een klooster, maar een klooster met bouwkundig/architectonisch gezien de indrukwekkendste bibliotheek van Nederland. Ik geef mijn kids altijd graag wat ‘verwondering’ in het leven mee en ik dacht dat dit wel een mooie kans was. Verwondering over dingen die ‘gewoon’ zijn of juist ‘bijzonder’, om even bij stil te staan. Bewust te zijn waarom iets is zoals het is.

En dus stopten we op een ochtend voordat we zouden gaan skieen in Snowworld voor de ingang van het klooster in Wittem om even de bijzondere bibliotheek te bezoeken. De kids waren welwillend. waarschijnlijk dachten ze: “ach laten we pappa ook een plezier doen, dan kunnen we daarna lekker gaan skieen”. Maar helaas, de vriendelijke dame van het klooster vertelde dat het bezoek aan de bibliotheek vandaag niet mogelijk was. Ze hield helaas voet bij stuk, ook toen ik vertelde dat we speciaal uit Groningen waren gekomen (wat niet zo was, foei). Ze vertelde wel dat de overige kloosterruimten wel toegankelijk waren.

We hebben toen enige tijd door de overige ruimten rondgedwaald en iets van de sfeer van het klooster opgesnoven. In alle rust, want er waren verder nauwelijks mensen. Even zijn in een combinatie van stilte en verwondering over het gebouw, de beelden, geluiden en kleur van het licht die samen een sfeer oproepen van contemplatie en inkeer.

Terug in de auto kwamen de tongen van de kids los. “Pappa, dit is echt een plek voor jou om te leven, later als je wat ouder wordt” (de kids weten van mijn vrij geregelde bezoeken aan kloosters en kerken) en “hoe zit het met de betekenis van God en het geloof in hem.” “Pappa, wie is God voor jou?”, zo vroeg 1 van mijn kinderen vanaf de achterbank en ik gaf een voorzichtige invulling van mijn visie, waarop onder de kids op de achterbank onderling een open discussie ontstond welk godsbeeld zij zelf hadden en waarom. Ik heb vooral geluisterd naar deze open en openhartige discussie en er vooral intens van genoten! Wanneer immers maak je zo’n uniek moment mee?
De bibliotheek was dan weliswaar gesloten geweest, toch maakte de contemplatieve sfeer in de rest van het gebouw naderhand de tongen bij ons los. Mooi die stilte!

Ik heb genoten van wat het losmaakte bij de kids! Van de bibliotheek vond ik op internet naderhand een fraaie foto. “Kijk dit hadden jullie live kunnen zien als het open was geweest”, zo vertelde ik hen. Dat hadden ze nu dan weliswaar gemist, maar de inspiratie die het gebouw gaf, leidend tot een openhartige discussie op de achterbank van de auto over geloven het het bestaan van god, heeft mij eerlijk gezegd vele malen meer gebracht!
Wat overigens niets afdoet aan de werkelijke grootsheid van de prachtige bibliotheek!

(c) Geert van der Leest (meer ‘observaties’ via www.geertvanderleest.com), 3 mei 2017.