23 apr STIL.de wandeling
Deel 1
Afgelopen week heeft vormgever Udo Thijssen zich over het lab ontfermt. Vandaag, zondag 23 april is de officiële opening van STIL.het lab. Ik ben er de hele week nog niet geweest, en ben dus net zo benieuwd naar het lab als iedere andere geïnteresseerde die vandaag voor het eerst naar Wittem is gereisd om STIL.het lab te bewonderen.
Zo’n vijftig geïnteresseerden hebben zich verzameld op de parkeerplaats voor Klooster Wittem. Met op de achtergrond Klooster Wittem draag ik mijn eerste verhaal uit het stiltelab voor op een klein keukentrapje. Vervolgens klimt Lieke het trapje op om iedereen toe te spreken. Ze vertelt dat we voor we het Klooster betreden eerst gaan wandelen. Lieke houdt een bel in de lucht die ze laat rinkelen. Ze vertelt dat als we tijdens de wandeling de bel horen, we de wandeling in stilte voortzetten.
Al snel blijken dramaturg Peter en ik per ongeluk de koplopers van de groep te zijn. We komen tot de onhandige conclusie dat we deze wandelroute helemaal nog niet kennen. Terwijl Peter en ik praten beginnen we sneller te lopen. Ik vergeet om mij heen te kijken. Ik praat, ik luister en zit in mijn hoofd. Ik visualiseer de gesprekken die we hebben. Ik zie de beelden waar Peter over praat en waar ik over praat op mijn netvlies. Niet het Limburgse landschap. Het gesprek wordt gestoord door het gerinkel van een bel. Betekent dit nu dat we stil moeten zijn? Twijfelend kijken we achterom. Er wordt geroepen dat we te snel lopen en er wordt geseind dat ons tempo iets omlaag moet. We lopen blijkbaar op het tempo van het gesprek.
Niet veel later klinkt opnieuw het gerinkel van de bel. Dit keer om de wandeling in stilte voort te zetten. Ik merk dat ik langzamer begin te lopen en veel om mij heen kijk. Waar ik eerst tijdens gesprekken overal was behalve daar waar ik liep, val ik nu ineens samen met de plek waar ik loop. In de verte zie ik een stoomtrein voorbij razen, ik zie een hondje dat onze groep volgt van achter een heg, ik zie dat de groep versplinterd. Waar eerst iedereen twee aan twee liep, loopt iedereen ineens alleen op zijn eigen tempo door het landschap. Sommigen staan stil om een bloemetje te bekijken, of een gedenksteen langs het pad. In de verte zie ik Janneke al op een bankje staan en mij wenken. Daar mag ik mijn tweede verhaal voordragen. En hoewel ze mij wenkt, blijf ik net zo traag doorlopen, wetende dat achter mij nog een hele groep wandelaars ook de tijd neemt. Waaronder de zeer galante man die per se het onhandig zware keukentrapje voor ons meesjouwt. Als ook hij bij het bankje is gearriveerd neem ik het keukentrapje over en plaats het in het landschap. Opdat het keukentrapje niet voor niks wordt meegesjouwd.
Als we niet meer stil hoeven te zijn trekt de groep weer naar elkaar. Er ontstaan ontmoetingen tijdens de wandeling. Ongedwongen ontmoetingen.
Na een volgend gerinkel van het belletje, lopen we in stilte door een stukje bos. Aan het einde van het bos een draaihekje dat ontzettend piept en kraakt. Éen voor éen moeten we door het piepende draaihekje terwijl iedereen snoeihard z’n best doet om zo geluidloos mogelijk door het draaihekje te komen. Als ook iedereen door het volgende krakende draaihekje op de weg is uitgekomen, wordt er een box tevoorschijn getoverd. Er klinkt een nummer van componist Jolle Roelofs die hij enkele weken geleden in het stiltelab heeft gemaakt. En hoewel muziek in de natuur alles behalve stil is, valt mij op dat de hele groep langzamer begint te lopen tot iedereen in hetzelfde ritme loopt. Onbewust hebben de voeten zich aangepast op het ritme van het nummer van Jolle. En ook dat is stil.
Alles verloopt natuurlijk en organisch; de wandeling, de ontmoetingen en de stilte. Tot ik plots moet plassen, heel nodig moet plassen. Waar ik me net had over gegeven aan de stilte en aan het ontmoeten, wil ik ineens zo snel mogelijk ergens anders zijn dan daar: op de wc.
Ik ren vooruit om zo snel mogelijk naar de wc te kunnen en zie Maartje in de zon voor het klooster staan om de groep op te wachten. De wandeling is slechts het begin van deze bijzondere STIL.bijeenkomst.
Saskia de Haas
No Comments